Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '60 "ανταγωνίζονταν" τους Beatles, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος μιας και οι Stones "...ήταν πιο Rock&Roll". Στα τέλη της δεκαετίας, οι Beatles ήταν στην κορυφή του κόσμου και χωρίς να έχουν κάπου πιο ψηλά να ανέβουν, "αποφάσισαν" να το διαλύσουν. Για πολλούς, τότε αρχίζουν οι Stones. Ίσως και με αυτό τον τρόπο να αποδεικνύεται πως η κόντρα με τα σκαθάρια ήταν ψυχοφθόρα και ανούσια.Η ιστορία των Rolling Stones αρχίζει τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’60.
Ο Mick Philip Jagger (26/7/1943, Kent U.K) και ο Keith Richards ( 18/12/43, Kent U.K) μοιράζονται την αγάπη τους για την R&B από τα εφηβικά τους χρόνια ακούγοντας τις μουσικές των ΑμερικανώνChuck Berry και Muddy Waters.
Το συγκρότημα περνάει διάφορα στάδια όπου μουσικοί πάνε και έρχονται μέχρι που το 1962 o μπασίστας Bill Wyman και ο ντράμερ Charlie Watts θα συμπληρώσουν, τουλάχιστον προσωρινά, την πρώτη ολοκληρωμένη τους σύνθεση.
Η γνωριμία με τον μάνατζερ Andrew Long Oldham, οδηγεί τους Rolling Stones στο στούντιο ηχογραφώντας για την ετικέτα της Decca το πρώτο τους single-διασκευή, το "Come On" του Chuck Berry. Ακολουθούν μια σειρά συναυλιών με τους Everly Brothers, Little Richards κι αμέσως μετά ηχογραφούν ένα τραγούδι, δώρο των John Lennon & Paul McCartney, το “I wanna be your man, το οποίο τους φέρνει για πρώτη φορά στο Top 10 και τους εξασφαλίζει μια σειρά εμφανίσεων δίπλα στους Ronettes.
Έχουμε φτάσει αισίως στο 1964 και η «κόντρα» με τους Beatles έχει ήδη αρχίσει. Οι Stones απασχολούν τα Βρετανικά μέσα ενημέρωσης πλασάροντας το προφίλ των κακών παιδιών- κάτι που τους βοηθάει αρκετά στο να αποκτήσουν την δημοτικότητα που χρειάζονται. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος Βρετανικής Εφημερίδας: «Θα θέλατε η κόρη σας να παντρευτεί έναν Rolling Stone;».
Ηχογραφούν το τρίτο τους single-διασκευή, το “No fade Away” του Buddy Holly.
Ακολουθεί o πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος , “The Rolling Stones”. Η παρουσία των Phil Spector & Gene Pitney στις ηχογραφήσεις μαρτυρά πως οι Stones θα εξασφαλίσουν γρήγορα μια θέση στην βιομηχανία της μουσικής. Παρόλα αυτά, η απόφαση του Andrew Long Oldham για συναυλίες στην Αμερική αποδεικνύεται ανώριμη και το αποτέλεσμα απογοητευτικό…
Επιστρέφουν στη Μεγάλη Βρετανία και ηχογραφούν το “It’s all over now”, του Valentino, ακόμη μια διασκευή, η οποία όμως τους εξασφαλίζει το πρώτο τους No1!
Με πείσμα επιστρέφουν στις Η.Π.Α αλλά διαπιστώνουν για ακόμη μια φορά πως οι Αμερικανοί δεν έχουν πειστεί....Όλα αυτά βέβαια θα αλλάξουν ξαφνικά όταν κυκλοφορούν το “Little Red Rooster” το οποίο σκαρφαλώνει στο Νο1 του New Musical Express.Μέχρι αυτό το σημείο οι Stones απλά διασκευάζουν.
Ο Andrew Long Oldham τους πιέζει να στρωθούν στην δουλειά και να μην ηχογραφήσουν ξανά, μέχρι να έχουν κάτι «δικό τους». Τα αποτελέσματα των πρώτων προσπαθειών δεν είναι τα αναμενόμενα. Το 1965 παρόλα αυτά μοιάζει να είναι η χρονιά τους.
Τo “The last time” αποδεικνύει την ικανότητα τους να παντρεύουν το R&B με την Pop με ένα καλό αποτέλεσμα. Με το “(I can’t get no) Satisfaction” κερδίζουν επιτέλους την εκτίμηση των αμερικανών και η τριλογία των Νο1 συμπληρώνεται με το “Get off my cloud”. Κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, “The Rolling Stones No.2”.
Εκείνη την εποχή είναι που συλλαμβάνονται με την κατηγορία ότι ουρούσαν δημόσια κάπου στο ανατολικό Λονδίνο, πράξη σκανδαλώδης για την βρετανική κοινωνία…
Στο “Aftermath” του 1966 αποδεικνύουν την ικανότητα τους να ροκάρουν αλλά και να γράφουν μπαλάντες. Ουσιαστικά είναι το πρώτο άλμπουμ των Stones που και τα 14 τραγούδια είναι γραμμένα από τους δύο.Το 1967 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά τους.
Ο Mick Philip Jagger (26/7/1943, Kent U.K) και ο Keith Richards ( 18/12/43, Kent U.K) μοιράζονται την αγάπη τους για την R&B από τα εφηβικά τους χρόνια ακούγοντας τις μουσικές των ΑμερικανώνChuck Berry και Muddy Waters.
Το συγκρότημα περνάει διάφορα στάδια όπου μουσικοί πάνε και έρχονται μέχρι που το 1962 o μπασίστας Bill Wyman και ο ντράμερ Charlie Watts θα συμπληρώσουν, τουλάχιστον προσωρινά, την πρώτη ολοκληρωμένη τους σύνθεση.
Η γνωριμία με τον μάνατζερ Andrew Long Oldham, οδηγεί τους Rolling Stones στο στούντιο ηχογραφώντας για την ετικέτα της Decca το πρώτο τους single-διασκευή, το "Come On" του Chuck Berry. Ακολουθούν μια σειρά συναυλιών με τους Everly Brothers, Little Richards κι αμέσως μετά ηχογραφούν ένα τραγούδι, δώρο των John Lennon & Paul McCartney, το “I wanna be your man, το οποίο τους φέρνει για πρώτη φορά στο Top 10 και τους εξασφαλίζει μια σειρά εμφανίσεων δίπλα στους Ronettes.
Έχουμε φτάσει αισίως στο 1964 και η «κόντρα» με τους Beatles έχει ήδη αρχίσει. Οι Stones απασχολούν τα Βρετανικά μέσα ενημέρωσης πλασάροντας το προφίλ των κακών παιδιών- κάτι που τους βοηθάει αρκετά στο να αποκτήσουν την δημοτικότητα που χρειάζονται. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος Βρετανικής Εφημερίδας: «Θα θέλατε η κόρη σας να παντρευτεί έναν Rolling Stone;».
Ηχογραφούν το τρίτο τους single-διασκευή, το “No fade Away” του Buddy Holly.
Ακολουθεί o πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος , “The Rolling Stones”. Η παρουσία των Phil Spector & Gene Pitney στις ηχογραφήσεις μαρτυρά πως οι Stones θα εξασφαλίσουν γρήγορα μια θέση στην βιομηχανία της μουσικής. Παρόλα αυτά, η απόφαση του Andrew Long Oldham για συναυλίες στην Αμερική αποδεικνύεται ανώριμη και το αποτέλεσμα απογοητευτικό…
Επιστρέφουν στη Μεγάλη Βρετανία και ηχογραφούν το “It’s all over now”, του Valentino, ακόμη μια διασκευή, η οποία όμως τους εξασφαλίζει το πρώτο τους No1!
Με πείσμα επιστρέφουν στις Η.Π.Α αλλά διαπιστώνουν για ακόμη μια φορά πως οι Αμερικανοί δεν έχουν πειστεί....Όλα αυτά βέβαια θα αλλάξουν ξαφνικά όταν κυκλοφορούν το “Little Red Rooster” το οποίο σκαρφαλώνει στο Νο1 του New Musical Express.Μέχρι αυτό το σημείο οι Stones απλά διασκευάζουν.
Ο Andrew Long Oldham τους πιέζει να στρωθούν στην δουλειά και να μην ηχογραφήσουν ξανά, μέχρι να έχουν κάτι «δικό τους». Τα αποτελέσματα των πρώτων προσπαθειών δεν είναι τα αναμενόμενα. Το 1965 παρόλα αυτά μοιάζει να είναι η χρονιά τους.
Τo “The last time” αποδεικνύει την ικανότητα τους να παντρεύουν το R&B με την Pop με ένα καλό αποτέλεσμα. Με το “(I can’t get no) Satisfaction” κερδίζουν επιτέλους την εκτίμηση των αμερικανών και η τριλογία των Νο1 συμπληρώνεται με το “Get off my cloud”. Κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, “The Rolling Stones No.2”.
Εκείνη την εποχή είναι που συλλαμβάνονται με την κατηγορία ότι ουρούσαν δημόσια κάπου στο ανατολικό Λονδίνο, πράξη σκανδαλώδης για την βρετανική κοινωνία…
Στο “Aftermath” του 1966 αποδεικνύουν την ικανότητα τους να ροκάρουν αλλά και να γράφουν μπαλάντες. Ουσιαστικά είναι το πρώτο άλμπουμ των Stones που και τα 14 τραγούδια είναι γραμμένα από τους δύο.Το 1967 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά τους.
Στις 12 Φεβρουαρίου οι Jagger & Richards συλλαμβάνονται στο σπίτι του Keith στο Sussex, αυτή τη φορά για ναρκωτικά. Ακολουθεί δίκη με μεγάλη δημοσιότητα και αρνητικό αντίκτυπο στην εικόνα του συγκροτήματος. Κυκλοφορούν το “We love you” με ηχητικά εφέ από ήχους φυλακής, πόρτες κελιών που κλείνουν κτλ., ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Ακολουθεί το “Their satanic majestic request”, σαν απάντηση στο “Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band” των Beatles. Το άλμπουμ έχει δυνατές στιγμές με ψυχεδελικούς πειραματισμούς, αλλά αυτή η κόντρα με τους Beatles και η βουτιά στα ναρκωτικά τους απομακρύνει αρκετά από το στόχο τους και το γρούπ χάνεται στη ψυχεδέλεια.Τα πράγματα αρχίζουν να βρίσκουν τον παλιό ρυθμό το καλοκαίρι του 1968 με το “Beggars Banquet” (“Sympathy for the devil”) οι Stones επιστρέφουν στους Blues και Country δρόμους. Ωστόσο τα ναρκωτικά συνεχίζουν να «ταλαιπωρούν» το συγκρότημα. Εσωτερικές κόντρες οδηγούν μετά από ένα χρόνο, το 1969, τον κιθαρίστα Brian Jones σε αποχώρηση από το γκρουπ. Ένα μήνα αργότερα, βρίσκεται νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του και σε μια συναυλία που δίνεται στη μνήμη του δύο μέρες μετά στο Hyde Park, ανακοινώνεται ο αντικαταστάτης του, Mick Taylor. Δεν περνάει μια εβδομάδα και η αγαπημένη του Jagger, Marianne Faithfull πραγματοποιεί απόπειρα αυτοκτονίας. Ακολουθούν δύσκολοι μήνες για το γκρουπ και μόνο το Νο1 “Honky Tonκ Women” έρχεται να ρίξει λίγο φως.
Το νέο "Let it Bleed" (τίτλος-παρωδία στο "Let it be" των Beatles) φέρνει τους Stones charts.
Κυκλοφορεί το, αφιερωμένο στους Stones, φιλμ του Godard, "One Plus One" (1970), και ο Jagger ξεκινά καριέρα ηθοποιού στην Αυστραλία. Η κυκλοφορία του "Get Yer Ya-Ya's Out" (1970) σηματοδοτεί τη λήξη του συμβολαίου τους με την Decca και αρχίζουν να ηχογραφούν δίσκους σε δικό τους Label. Το "Sticky Fingers"(Brown Sugar) ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε σε αυτό το Labe, l με το περίφημο logo τη γλώσσα και τα χείλια. Ακολουθουθεί το "Exile On Main Street" το1972.
To 1974 αποχωρεί ο Mick Taylor και τη θέση του παίρνει ο πρώην κιθαρίστας των Faces, Ronnie Wood. Το "Black And Blue", το 1975, φανερώνει για πρώτη φορά, έντονο φλερτ με τη λευκή reggae, τη soul και τους χορευτικούς ρυθμούς. Ακολουθεί μια περίοδος αραιών και όχι ιδιαίτερα αξιόλογων κυκλοφοριών. Το "Emotional Rescue" (1980) είναι ένα μάλλον ελαφρύ άλμπουμ, με κατάχρηση του falsetto του Jagger και Ντίσκο ρυθμούς.
Ακολουθεί το “Their satanic majestic request”, σαν απάντηση στο “Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band” των Beatles. Το άλμπουμ έχει δυνατές στιγμές με ψυχεδελικούς πειραματισμούς, αλλά αυτή η κόντρα με τους Beatles και η βουτιά στα ναρκωτικά τους απομακρύνει αρκετά από το στόχο τους και το γρούπ χάνεται στη ψυχεδέλεια.Τα πράγματα αρχίζουν να βρίσκουν τον παλιό ρυθμό το καλοκαίρι του 1968 με το “Beggars Banquet” (“Sympathy for the devil”) οι Stones επιστρέφουν στους Blues και Country δρόμους. Ωστόσο τα ναρκωτικά συνεχίζουν να «ταλαιπωρούν» το συγκρότημα. Εσωτερικές κόντρες οδηγούν μετά από ένα χρόνο, το 1969, τον κιθαρίστα Brian Jones σε αποχώρηση από το γκρουπ. Ένα μήνα αργότερα, βρίσκεται νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του και σε μια συναυλία που δίνεται στη μνήμη του δύο μέρες μετά στο Hyde Park, ανακοινώνεται ο αντικαταστάτης του, Mick Taylor. Δεν περνάει μια εβδομάδα και η αγαπημένη του Jagger, Marianne Faithfull πραγματοποιεί απόπειρα αυτοκτονίας. Ακολουθούν δύσκολοι μήνες για το γκρουπ και μόνο το Νο1 “Honky Tonκ Women” έρχεται να ρίξει λίγο φως.
Το νέο "Let it Bleed" (τίτλος-παρωδία στο "Let it be" των Beatles) φέρνει τους Stones charts.
Κυκλοφορεί το, αφιερωμένο στους Stones, φιλμ του Godard, "One Plus One" (1970), και ο Jagger ξεκινά καριέρα ηθοποιού στην Αυστραλία. Η κυκλοφορία του "Get Yer Ya-Ya's Out" (1970) σηματοδοτεί τη λήξη του συμβολαίου τους με την Decca και αρχίζουν να ηχογραφούν δίσκους σε δικό τους Label. Το "Sticky Fingers"(Brown Sugar) ήταν το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησε σε αυτό το Labe, l με το περίφημο logo τη γλώσσα και τα χείλια. Ακολουθουθεί το "Exile On Main Street" το1972.
To 1974 αποχωρεί ο Mick Taylor και τη θέση του παίρνει ο πρώην κιθαρίστας των Faces, Ronnie Wood. Το "Black And Blue", το 1975, φανερώνει για πρώτη φορά, έντονο φλερτ με τη λευκή reggae, τη soul και τους χορευτικούς ρυθμούς. Ακολουθεί μια περίοδος αραιών και όχι ιδιαίτερα αξιόλογων κυκλοφοριών. Το "Emotional Rescue" (1980) είναι ένα μάλλον ελαφρύ άλμπουμ, με κατάχρηση του falsetto του Jagger και Ντίσκο ρυθμούς.
Το 1986 επιστρέφουν δυναμικά με μια διασκευή στο "Harlem Shuffle" των Bob And Earl. Από το 1989 και με το "Steel Wheels" ξεκινά μια περίοδος καλλιτεχνικής ανάκαμψης, που επιβεβαιώθηκε με το "Voodoo Lounge" (1994), τονώθηκε με το σχεδόν ακουστικό "Stripped" (1995) και το πολύ καλό "Bridges To Babylon" (1997).
Ενόψει της μεγάλης περιοδείας του 2002, οι Stones ρετουσάρουν τον κατάλογο της Decca και κυκλοφορούν το “40 Licks”. Ακόμα ένα άλμπουμ κυκλοφορεί με αφορμή την παγκόσμια περιοδεία του 2005, με τον τίτλο “A Bigger Bang”. Στα πλάισια εκείνης της περιοδείας, στις 29 Ιουνίου 2006 είχε προγραμματιστεί συναυλία και στη χώρα μας, η οποία ακυρώθηκε. Οι Stones έχουν επισκεφτεί την χώρα μας δύο φορές, το Σεπτέμβριο του 1998 και λίγο μετά το πραξικόπημα.
Ενόψει της μεγάλης περιοδείας του 2002, οι Stones ρετουσάρουν τον κατάλογο της Decca και κυκλοφορούν το “40 Licks”. Ακόμα ένα άλμπουμ κυκλοφορεί με αφορμή την παγκόσμια περιοδεία του 2005, με τον τίτλο “A Bigger Bang”. Στα πλάισια εκείνης της περιοδείας, στις 29 Ιουνίου 2006 είχε προγραμματιστεί συναυλία και στη χώρα μας, η οποία ακυρώθηκε. Οι Stones έχουν επισκεφτεί την χώρα μας δύο φορές, το Σεπτέμβριο του 1998 και λίγο μετά το πραξικόπημα.
Tρία χρόνια μετά, η συνεργασία τους με τον Martin Scorsese, έχει ως αποτέλεσμα ένα μοναδικό συναυλιακό φιλμ (New York City’s Beacon Theater) με τίτλο “Shine A Light.
Υ.Γ: Το άρθρο αυτό αποτελεί την αρχή από μία σειρά άρθρων που θα ακολουθήσουν για διάσημους καλλιτέχνες που επηρέασαν και επηρεάζουν τη μουσική σκηνή.
Πηγή: www.rocklibrary.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου